Wspieram Kasisi :)

2 czerwca 2014

Dezyderata

Zamiast się tłumaczyć z nieobecności, mam dla Was tekst, na który natknęłam się ostatnio, gdy bez celu grzebałam w sieci.
Nad każdym z tych stwierdzeń warto się pochylić i je pokontemplować. Odnieść do siebie, do swojego życia. Zastanowić się, czy właśnie w taki sposób postępuję, czy to stwierdzenie do mnie pasuje, czy warto je wcielić w życie, a przynajmniej próbować wcielać... Nie jest to łatwe, ale przecież nikt nie obiecywał, że w życiu będzie wszystko szło gładko jak po maśle...


Dezyderata

1. Przechodź spokojnie przez hałas i pośpiech i pamiętaj, jaki spokój można znaleźć w ciszy.

2. O ile to możliwe, bez wyrzekania się siebie, bądź na dobrej stopie ze wszystkimi.

3. Wypowiadaj swoją prawdę jasno i spokojnie, wysłuchaj innych, nawet tępych i nieświadomych, oni też mają swoją opowieść.

4. Unikaj głośnych i napastliwych, są udręką ducha.

5. Porównując się z innymi, możesz stać się próżny i zgorzkniały, zawsze bowiem znajdziesz lepszych i gorszych od siebie.

6. Niech twoje osiągnięcia, zarówno jak i plany, będą dla ciebie źródłem radości.

7. Wykonuj swą pracę z sercem, jakkolwiek byłaby skromna, ją jedynie posiadasz w zmiennych kolejach losu.

8. Bądź ostrożny w interesach, na świecie bowiem pełno oszustwa. Niech ci to jednak nie zasłoni prawdziwej cnoty - wielu ludzi dąży do wzniosłych ideałów i wszędzie życie pełne jest heroizmu.

9. Bądź sobą, zwłaszcza nie udawaj uczucia. Ani też nie podchodź cynicznie do miłości, albowiem wobec oschłości i rozczarowań ona jest wieczna jak trawa.

10. Przyjmij spokojnie, co ci doradzają lata, z wdziękiem wyrzekając się spraw młodości.

11. Rozwijaj siłę ducha, aby mogła osłonić cię w nagłym nieszczęściu. Lecz nie dręcz się tworami wyobraźni. Wiele obaw rodzi się ze znużenia i samotności.

12. Obok zdrowej dyscypliny, bądź dla siebie łagodny.

13. Jesteś dzieckiem wszechświata nie mniej niż drzewa i gwiazdy, masz prawo być tutaj. I czy to jest dla ciebie jasne, czy nie, wszechświat bez wątpienia jest na dobrej drodze.

14. Tak więc żyj w zgodzie z Bogiem, czymkolwiek On ci się wydaje, czymkolwiek się trudnisz i jakiekolwiek są twoje pragnienia. W zgiełku i pomieszaniu życia zachowaj spokój ze swoją duszą. Przy całej swej złudności, znoju i rozwianych marzeniach jest to piękny świat.

15. Bądź uważny. Dąż do szczęścia.

Max Ehrmann, tłum. Andrzej Jakubowicz



PS Dezyderata to słowo pochodzące od łacińskiego desideratum, l.mn. desiderata - to, co pożadane, upragnione, potrzebne.

15 kwietnia 2014

Integracja w podróży - zjawisko (prawie)niespotykane

Gdy byłam na studiach i z okazji świąt, ferii, wakacji, czy innych uroczystości wracałam do domu, był to dla mnie najgorszy etap całego zamieszania związanego z wyjazdem.
Podróż z Warszawy na moje rodzinne Pomorze trwała 5 godzin, a ja masakrycznie nudziłam się w pociągu. Niby można poczytać książkę, gazetę, odrobić zaległości snu, ale mi zawsze brakowało rozmowy z pasażerami.
Każdy z nosem w książce, telefonie, gazecie. Cisza. Stukot kół o szyny. Nuda.

Jedyną okazją do porozmawiania są afery biletowe i wymiana zdań z konduktorem. Jak się pani w okienku pomyli i wystawi dwa bilety na jedno miejsce, to bywa wesoło. Ludzie się oburzają (no i słusznie, bo niby jak się dzielić jednym siedzeniem?), no i wywiązują się ciekawe dyskusje.

Pamiętam jedną tylko podróż do domu na święta, bodajże na trzecim roku studiów. Do mojego przedziału wsiadła para z psem. No i sytuacja jak z "Dnia świra" - wiedziałam, że ten pies będzie siedział obok mnie... Na szczęście był grzeczny. A jak próbował obwąchać moją kanapkę, jego pan go upomniał. Pan był jakimś artystą. W pewnym momencie zwrócił się do mnie i do jadących studentów bodajże prawa, albo jakiejś nudnej ekonomii:
- Ej, ciągle tylko siedzicie z nosami w książkach. Spójrzcie jak pięknie wygląda świat przyprószony śniegiem.

Tylko na to czekałam. Zapytałam, czy jest artystą, bo to trochę dziwne, że mężczyzna zwraca na coś takiego uwagę. No i się okazało, że jest jakimś malarzem, grafikiem. Przegadaliśmy następną część drogi. Trochę o sztuce, trochę o muzyce, trochę o perspektywach dla młodzieży studiującej różne kierunki. Chłopaki z prawa i ekonomii nie byli zbyt rozmowni, chociaż słuchali z ciekawością i uśmiechali się pod nosem.

Te 200 przegadanych kilometrów wspominam jako najmilszą podróż z Warszawy na Pomorze. Nigdy później już mi się niestety to nie przedłużyło. Szkoda.


8 kwietnia 2014

Superekstrasycąca szybka zapiekanka na obiad



Bardzo często, kiedy nie mam czasu, robię coś, co da się jeść przez kilka dni. Najczęściej jest to danie jednogarnkowe, ale ostatnio postanowiłam spróbować z zapiekanką. 

Zapiekanka z kurczakiem na marchewkowym ryżu, z brokułami i serem 

Czego potrzebujesz?
- pierś z kurczaka
- brokuł
- 3 marchewki
- 2 ząbki czosnku (uwaga dla miłośników czosnku: spokojnie daj nawet 4 ząbki)
- 200 g ryżu
- 1 cebula
- 1 łyżka sos sojowego
- 100 g żółtego sera
- oliwa z oliwek
- świeży rozmaryn - z braku świeżego dodałam suszony
- świeży tymianek - tego też zabrakło w doniczce (no dobra, przyznam się Wam, że nie mam ogródka ziołowego w kuchni, jak się dorobię własnej kuchni, to o tym pomyślę), więc dałam suszony
- 1 łyżeczka kurkumy
- 50 ml wody
- sól
- pieprz



Jak to przygotować?

1. Ryż ugotuj wg instrukcji na opakowaniu. 


2. Kurczaka pokrój w cienkie paseczki lub w kostkę, oprósz solą, pieprzem i posiekanymi ziołami. Smaż na patelni około 5-7 minut. 


3. Brokuły podziel na małe różyczki i wrzuć do wrzątku, gotuj około 7 minut. Następnie odcedź.


4. Marchewkę zetrzyj na tarce o grubych oczkach. To najmniej przyjemna część przygotowywania potrawy.


5. Cebulę i czosnek drobno pokrój, przysmaż na odrobinie oliwy, po chwili dodaj marchewkę i wodę. Przypraw kurkumą.  Duś około 10 minut. 


6. Gotową marchewkę wymieszaj z ryżem, dopraw sosem sojowym. Ułóż na dnie naczynia żaroodpornego. Następnie ułóż warstwę z kurczaka a na końcu dodaj brokuły i całość posyp serem. 


7. Wstaw do piekarnika o temperaturze 190 stopni na 10 minut.


8. Jedz tak, by się uszy trzęsły! W niektórych gwarach mówi się: szamaj!

Danie świetnie nadaje się do zabrania do pracy i odgrzania w mikrofali. Mi ta brytfanka starczyła na 3 sycące obiady. Robisz raz - jesz trzy dni. Lepsze takie danie niż miejski fastfut. No i ta satysfakcja, mmmm...

Smacznego!

Ps. Pomysł na danie pochodzi z książki kucharskiej Ani Starmach. Wykonanie i foty moje.  

Polecam też inne dania: pasta z krewetkami, pasta ze szpinakiem, fetą i suszonymi pomidorami i naleśniki czekoladowe

2 kwietnia 2014

Tussio ergo sum... :(

Kaszlę więc jestem...


Jakaś masakra! Nigdy w życiu nie miałam takiego kaszlu. W zeszłym tygodniu podczas ekstremalnego wykonania "Requiem" W.A. Mozarta niestety zdarłam gardło. Od tamtego czasu nie mogę śpiewać. Nawet sposób mamy - czyli spirytus - zawiódł.

Sytuacja jest dramatyczna, bo w najbliższą sobotę i niedzielę mam kolejne koncerty, w przyszłym tygodniu też mi się jeden szykuje. Potrzebuję głosu, a go nie mam.

Dramat! Katastrofa! Nieszczęście!

PS. Spokojnie, muszę sobie trochę podramatyzować. Mam nadzieję, że jednak głos mi wróci do soboty.

22 marca 2014

"Nie przeszkadza tytuł, wiek i płeć, by zieloną wiosnę w głowie mieć."

Goście, goście i po gościach :) 

Do stolicy zawitała moja przyjaciółka Agnieszka. Znamy się już prawie 30 lat :) przesiedziałyśmy 12 lat w jednej ławce (albo w okolicach), łączy nas kawał dobrej historii. 

Miniony tydzień spokojnie można nazwać Tygodniem Klabingu i Spontanicznych Wypadów w Miejsca, w Które Byśmy Normalnie Nie Poszły z Powodu Braku Czasu. 
No więc oprócz zaliczenia kilku nowych restauracyjek byłyśmy też w kinie i na gali nagród "Srebrne Usta" w Studiu im. Agnieszki Osieckiej. 

Fajnie czasem zrobić sobie melanżowy tydzień :)

No a dziś? 

Moi Drodzy! WIOSNA!

Dziś siedzieć w domu to grzech. Chociaż obecnie w Warszawie jest trochę chmur i zrobiło się szaro, to mimo wszystko jest to pogoda jak najbardziej spacerowa. Można porzucić ciężkie zimowe płaszcze i ciepłe kozaki. Uwielbiam to uczucie, kiedy wychodzę na zewnątrz i jest tak przyjemnie lekko, powietrze pachnie świeżością, ciepły wiaterek muska twarz a słonko mocniej przygrzewa :)

Korzystajcie z weekendu - spacer, rower jak najbardziej wskazane. 

Skaldowie dla Was z dedykacją udanego wiosennego weekendu!


20 marca 2014

Międzynarodowy Dzień Szczęścia

Tak, to dzisiaj. 20 marca Zgromadzenie Ogólne ONZ ustanowiło Międzynarodowym Dniem Szczęścia.

Dążenie do szczęścia leży u podłoża wszelkich ludzkich starań. Ludzie na całym świecie pragną prowadzić szczęśliwe i spełnione życie w harmonii z naturą, życie wolne od strachu i niedostatku. 
Dążenie do szczęścia jest tak naturalne jak oddychanie.

Dla każdego szczęście jest czym innym. Jedni będą je upatrywać w dobrze płatnej pracy i dostatnim życiu, inni będą się cieszyć, że mogą pracować robiąc to co lubią (niekoniecznie się na tym wzbogacając). Dla jednych szczęściem będzie życie u boku osoby, którą kocha, a dla innych - będzie to życie w pojedynkę. 

Jedni będą się cieszyć z domku na wsi, na obrzeżach lasu, inni z życia w wielkomiejskim hałasie i tłumie.

Najważniejsze jednak jest, by starać się nie przeszkadzać i nie krzywdzić swoim szczęściem drugiego człowieka.

A czym dla mnie jest szczęście?

1. Gdy mogę sobie pospać długo i nie mam żadnych zobowiązań, by wstawać wcześnie rano w wolny dzień. A szczególnie lubię, gdy przez rozszczelnione okno do pokoju wpada rześkie poranne powietrze, najlepiej o zapachu świeżo skoszonej trawy. 

2. Lubię chwile z poranną kawą z mlekiem (albo jak mawiają moi znajomi definiując ciecz, którą piję - mleko kawowe) ze słońcem, które miło nagrzewa kuchnię. 

3. Jestem szczęśliwa, gdy śpiewam. Gdy wczuwam się w utwór, który wykonuję i czuję jedność z muzyką, tekstem i zamysłem kompozytora. A najlepiej gdy dyryguje tym dyrygent, który potrafi wysysać emocjonalne soki z zespołu i lubię czuć między nami (zespołem) a nim przelewającą się energię, która powoduje, że rzeczywiście obie strony czują się szczęśliwe. 
Jest kilka takich koncertów w moim życiu, którym towarzyszyły takie emocje. A utwory, które na nich śpiewałam darzę szczególnym sentymentem. 

4. Jestem szczęśliwa, gdy ktoś mnie pochwali za pracę, której poświęciłam dużo czasu i wysiłku. Lubię widzieć swoje nazwisko na stronie redakcyjnej książek, nad którymi mam okazję pracować. 

5. Jestem szczęśliwa, gdy ktoś mnie zaskoczy i wyśle mi smsa z tekstem, że jestem dla tego kogoś ważną osobą. To rozczulające i bardzo miłe.

6. Czekolada na gorąco z bitą śmietaną w zimie :) Mniam :) Lubię :)

7. Lot samolotem. Na każdą podróż samolotem cieszę się jak dziecko. Uwielbiam latać. Uwielbiam start, turbulencje i lądowanie. Uwielbiam widok bezkresnego błękitnego nieba, chmur wyglądających raz jak futro owieczki, albo lody, albo bita śmietana, albo kalafior z okienka samolotu. 

8. Jestem szczęśliwa, gdy jestem kochana i mam tego świadomość. (w tym momencie trochę mi tego brakuje w życiu, ale wierzę, że mój Luby już do mnie jedzie)

9. Uwielbiam posiedzieć sobie w spokoju na łonie natury i pogapić się na przyrodę tak kompletnie bez celu: popatrzeć na fale i posłuchać szumu morza, popatrzeć na góry, siedząc na polanie i zajadając kanapkę, posiedzieć na mostku nad jeziorem w mojej rodzinnej miejscowości i pogapić się na kaczki i łabędzie. Lubię to :)

10. Lubię spotkać się z przyjaciółmi i wygłupiać się z nimi jak za dawnych lat.

11. Lubię ten moment, kiedy przyjeżdżam do mamy i czeka na mnie gotowy obiad :)

12. Szczęście to też święta spędzane w towarzystwie ludzi, których się kocha i jest się przez nich kochanym.

13. Jestem szczęśliwa także, gdy czytam Wasze komentarze - tym bardziej, że jest ich niewiele, więc każdy komentarz to także powód do szczęścia.


To małe chwilki, które są ważne w życiu.
Szczęśliwym można być każdego dnia. Wystarczy zauważać małe rzeczy i cieszyć się z tego że są, doceniać je i być za nie wdzięcznym. Życzę Wam tego bardzo mocno!



A czym dla Was jest szczęście? Zachęcam do komentowania i dzielenia się swoim szczęściem :)
 

13 marca 2014

Sałatkowo: sałata z camembertem i żurawiną

I zaczynamy - oto pierwszy przepis na sałatę, którą można zabrać do pracy i zajadać w czasie obiadu. 


Co jest potrzebne? (proporcje na 1 porcję, akurat do pracy)
- mix sałat z rukolą albo roszponką (może być ten z Biedronki; równie dobrze sprawdza się sama rukola i sama roszponka, generalnie - użyj takiej sałaty jaką lubisz)
- ser camembert (można użyć też gorgonzoli jeśli ktoś lubi, mi jakoś nie podchodzi)
- garść suszonej żurawiny (tak naprawdę to dajemy jej na oko)
- garść pestek słonecznika

Sos miodowy:
- 3 łyżki miodu
- 1 łyżka soku z cytryny
- odrobina posiekanej mięty (opcjonalnie)

Jak zrobić?
1. Sałaty (umyte) wsypać do miski. Ser pokroić na trójkąty i dodać do sałaty.
2. Polać sosem miodowym.
3. Posypać żurawiną i pestkami słonecznika.
4. Zajadać. 





SMACZNEGO! 
Ps. I dajcie znać, czy smakowało :)

12 marca 2014

Powitać wiosnę w Krakowie

O minionym weekendzie można śmiało powiedzieć: WIOSENNY.
Temperatura ok. 13 st na plusie (i to 9 marca!!!), piękne słońce, leciutki wietrzyk z taką wiosenną wonią, która miło pieści nozdrza ;)
No i do tego wszystkiego jeszcze cudowne miejsce: Kraków.

Tak się złożyło, że los (a raczej mój zakład pracy) rzucił mnie (a raczej wysłał) do Krakowa. Pojechałam się szkolić w zakresie prawa autorskiego. Szkolenie było i minęło. Sama nie wiem, czy jestem dzięki niemu mądrzejsza, czy mam jeszcze większy mętlik w głowie... no ale nie o tym ten post.

Nie mogłam się powstrzymać, by nie wykorzystać okazji i nie pojechać do Krakowa już w niedzielę, tak by mieć jeden cały dzień na spacer po Starym Mieście. Tym bardziej, że nigdy w Krakowie nie udało mi się być inaczej niż tranzytem.

Jak pomyślałam, tak zrobiłam. Wczesnym rankiem w niedzielę rozpoczęła się moja krakowska eskapada.

Muszę przyznać, że jestem zachwycona.

Miasto zupełnie inne niż Warszawa. Ludzie się tak nie spieszą, są bardziej wyluzowani. Rynek i Stare Miasto tętnią życiem, są faktycznym centrum wszystkiego: wycieczek, rozrywek, kościołów, sklepów z pamiątkami i restauracyjek i barów różnego rodzaju.

Na początku trudno się przestawić, by zwolnić krok. Przyzwyczajona tym, że w Warszawie ciągle gdzieś się spieszę, gdzieś biegnę, czasem do pokonania są duże odległości, musiałam się przestawić na duży slowdown.

Do tego przed wyjazdem miałam tyle rzeczy do ogarnięcia, że nie było kiedy ułożyć sobie konkretnego planu dnia (niestety tylko jednego, bo poniedziałek i wtorek zdominowało szkolenie).

Czasem najlepszym planem jest brak planu. :)

No więc poszłam tam, gdzie mnie nogi same poniosły. Cudowny ponad pięciogodzinny spacer. Obiad na Kazimierzu, menu - słynne wypasione mega olbrzymie zapiekanki. I to tylko za 8 zł!!!!!!! Po drodze pielgrzymka do wszystkich kościołów, zaliczony Wawel (na tyle na ile się dało), zaliczone sklepy z pamiątkami :) Jak to wspaniale jest móc usiąść na Rynku i... nic nie musieć. Nie spieszyć się. Nie mieć zobowiązań. Siedzieć i patrzeć na wycieczki obcokrajowców, które podniecają się kiedy hejnalista do nich macha z okienka wieży Kościoła Mariackiego. Patrzeć na dzieciaki uganiające się za wszechobecnymi gołębiami (szczerze nie lubię tych ptaków, a te w Krakowie, to już kompletnie niczego się nie boją). Patrzeć na ludzi z mapami i przewodnikami w ręku i wymyślać sobie, co za chwilę będą zwiedzać.

To była cudowna niedziela bez problemów, trosk, zmartwień. I chciałoby się więcej takich dni, ale cóż...


8 marca 2014

Spaghetti z czosnkowymi krewetkami i pietruszką w sosie winno-maślanym

Niektórzy nie są przekonani do krewetek i zarzekają się, że za nic w świecie nie tkną tych robali. Gdybym napisała, że też tak miałam, skłamałabym. Bardzo lubię próbować nowych dań, smakować, degustować. Jednak z próbowaniem krewetek zwlekałam długo. Pamiętam pierwsze zetknięcie z owocami morza. Było to baaaardzo dawno temu. Jadłam pizzę z paluszkami krabowymi (w których jak wiadomo nie ma krabów), krewetkami i mackami ośmiornicy. Nie powaliła mnie swoim smakiem, bo całość przeszła tym specyficznym zapachem, a macki były nie do przeżucia.

Temat krewetek pojawił się, gdy Aga zachwycała się ich smakiem i wciąż opowiadała mi o nich w pracy. Postanowiłam spróbować, a prezentacja próby poniżej.

Co potrzebne? (załóżmy, że to na dwie porcje)
- opakowanie (500g) makaronu razowego spaghetti; razowy, bo zdrowy i fajnie wygląda
- opakowanie mrożonych krewetek z lidla (tych małych)
- białe wino, polecam Liebfrau Milch, białe wino reńskie, czyli popularnie nazywane wino z maryjką
- główka czosnku
- pęczek pietruszki
- 3 łyżki masła

Jak zrobić?
1. Ugotować makaron al dente.
2. Wcześniej rozmrozić krewetki i odcisnąć z wody (ja zawsze robię to za pomocą papierowego ręcznika).
3. Obrać pół główki czosnku, posiekać go drobno. Tak naprawdę to czosnek jest najlepszym kochankiem krewetek. Jeśli ktoś lubi czosnek, niech nie waha się go użyć.
4. Na patelni roztapiamy masło i wrzucamy na nie posiekany czosnek. Smażymy ok. 3 min.
UWAGA! Czosnek nie może się przypalić, bo wtedy będzie gorzki.
5. Do podsmażonego czosnku dodajemy krewetki. Smażymy to wszystko razem ok. 5-7 minut, często mieszając.
6. Do czosnkowych krewetek dodajemy około 200 ml białego wina i redukujemy je. Powinno to zająć ok. 10 minut.
7. Posiekaną pietruszkę wrzucamy na naszą patelnię z krewetkami i mieszamy, by się wszystko pięknie połączyło.
8. Następnie łączymy nasz ugotowany makaron z krewetkami i sosem winno-maślanym. Jeszcze tylko kieliszek białego wina i możemy wcinać.

A ta pyszna pasta wygląda o tak:


Smacznego :)

6 marca 2014

Sałatkowo: preludium

Już w najbliższym czasie na blogu pojawi się pierwszy w historii bloga cykl postów.
Będzie dotyczył tego co lubię, czyli (wybierz jedną z odpowiedzi):
a) muzyki
b) ćwiczeń na siłowni
c) jedzenia

Jeśli Twój wybór padł na C - to masz rację :)

Zainspirowana najnowszym zakupem pudełka lunchowego, podjarana jego funkcjonalnością i dizajnem postanowiłam podzielić się z Wami przepisami na pyszne sałatki, które z powodzeniem mogą zastąpić obiad.

Nie prowadzę ustabilizowanego trybu życia. Często wychodzę rano do pracy i wracam koło 22.00. Po pracy biegnę na próbę, potem kolejną próbę, albo na siłownię (jak mi się zechce i jak mnie Aga wyciągnie), albo na spotkanie. W ramach oszczędności postanowiłam, że jak najmniej będę jeść na mieście (poza tym mój okropny pociąg do niezdrowej żywności rujnuje mnie nie tylko finansowo, ale i poprzez zwiększanie objętości, czego nie lubię) i będę nosić jedzenie ze sobą.
Próbowałam tej metody już wcześniej, ale zniechęciłam się z powodu braku odpowiedniego sprzętu, w którym mogłabym to jedzenie przenosić. Zawsze był jakiś problem: a to za małe pudełko, a to niewymiarowe, a to nieszczelne i miałam upaćkaną torbę. Świat zmienił się w zeszłym tygodniu, kiedy to zwiedzając alejki kerfura trafiłam do działu, który uwielbiam i który zawsze opuszczam z wielkim smutkiem: garnki, patelnie, naczynia do przechowywania...

Na pięknej ekspozycji (brawo dla merchandisingu) moim oczom ukazał się stos pudełek do przechowywania i przenoszenia żywności. I w końcu znalazłam swoje UPRAGNIONE, PRAKTYCZNE, FUNKCJONALNE a do tego ŁADNE pudełko na lunch, czyli tzw. lunch box.
Do najtańszych nie należało, kosztowało 22,- zł. Ale warte jest swojej ceny.


 Pudełko składa się z czterech części: największej komory, w którą możemy wrzucić np. dużo sałaty, z części którą nakładamy na tę komorę, a która jest przedzielona na dwie takie same trójkątne części, w które można włożyć pokrojone na części warzywa, owoce, kawałki pieczywa, do tego dołączony jest osobny pojemniczek na sos (zakręcany, dzięki czemu nic się nie wylewa), no i szczelna pokrywka zabezpieczona klipsami, by na pewno wszystko było szczelnie zamknięte. Do pudełka dołączone są także składane plastikowe sztućce.

 Propozycja rozplanowania jedzenia.
 Dobry sprzęt do noszenia obiadu ze sobą do pracy to podstawa. No i świetny punkt wyjścia do podzielenia się z Wami przepisami na pyszne sałatki (i nie tylko). 

Miłośnicy zieleniny i zdrowej żywności przygotujcie się na sporą dawkę zdrowia :)




5 marca 2014

114

To nie jest żadna symboliczna liczba, nie ma też okrągłej rocznicy, ani miesięcznicy. Dziś nie jest też jakiś szczególny dzień (no, chyba że ktoś tak traktuje Środę Popielcową...).

Dziś mija 114 dni od pierwszego wpisu na blogu. Blogu, który miał być pewnego rodzaju terapią, który miał pomóc mi uciekać od myśli negatywnych i pomóc skupiać się na małych dobrych wydarzeniach, które zdarzają się każdego dnia. I - przede wszystkim - nauczyć się za nie dziękować (o czym miała mi przypominać nazwa bloga).

Każdego dnia miałam wymieniać kilka rzeczy, za które jestem wdzięczna. Jakoś tak się to wszystko potoczyło, że odeszłam od tego założenia i zaczęłam pisać o wszystkim (albo o niczym - możesz wybrać). Czasem wpisy są abstrakcyjne, jak np. ten o Modern Talking (aczkolwiek, wciąż uparcie twierdzę, że ich teledyski z lat 80' są najlepsze na chandrę), albo mega poważne jak ten o empatii. Dzielę się tym co zjadłam i tym w jaki sposób można pomóc dzieciakom z Afryki.

114 dni to wystarczająco dużo czasu, aby nauczyć się postrzegać świat inaczej. Aby nauczyć się panować nad swoimi dołami, wylewaniem żalów, rozkminianiem jaki to świat jest zły a ja jestem najbardziej nieszczęśliwą osobą na świecie. W moim życiu niby niewiele się zmieniło - dalej jestem singlem (i dalej mi to przeszkadza), wciąż nie udaje mi się wygrać w LOTTO, by z wygranej kupić sobie własne upragnione mieszkanie, zarobki w pracy też na tym samym poziomie... Jednak udało mi się zmienić jedno - rzeczywiście coraz lepiej wychodzi mi bycie wdzięczną za to co mam, lepiej wychodzi mi dzielenie się tym co mam, a jeśli nie mogę podzielić się niczym, co jest materialne, to staram się uśmiechać do ludzi, służyć swoimi talentami i w ten sposób pomagać. I mogę chyba powiedzieć, że dobrze mi z tym. I że jestem szczęśliwsza niż 114 dni temu. 

I mimo że nie spełniam pierwotnych założeń, to blog uświadamia mi jak długą drogę przeszłam od momentu, kiedy byłam w totalnej czarnej d******e do dzisiejszego stanu. A fakt, że widzę progres, sprawia, że bardzo jestem ciekawa, co będzie dalej. 

Ogromne uściski dla Was (och, jak ja bym chciała, byście się częściej odzywali w komentarzach) i duży uśmiech :)

1 marca 2014

Zapraszam na obiad :)

Kiedy byłam dzieckiem nie wyobrażałam sobie życia bez kreskówek. Wychowałam się na klasykach tj. Tom i Jerry, kreskówki Hanny & Barbery i Warner Bros. Szczególnie w pamięć wryła mi się kreskówka o zabawnym marynarzu o imieniu Popeye, który żywił się tylko szpinakiem. Szpinak nadawał mu niezwykłej siły, dzięki której mógł zbić na kwaśne jabłko zbira, który ciągle dobierał się do dziewczyny marynarza - Olivii.



On ciągle jadł szpinak. W najmniej oczekiwanym momencie wyciągał z kieszeni puszkę tego zielska i pochłaniał ją w jednej chwili. No i właśnie ten szpinak mi najbardziej utkwił w pamięci. Muszę przyznać, że u mnie w domu nie jadło się szpinaku. Nie wiem czemu... Nie było czegoś takiego i już. Hm... może mama miała złe doświadczenia po karmieniu szpinakiem mojego starszego rodzeństwa? Nie wiem. Muszę ją spytać.

Ze szpinakiem zetknęłam się dopiero na studiach. Jako osoba żądna nowych wrażeń dla swoich kubków smakowych, kupiłam sobie pierogi ze szpinakiem na stołówce w szkole muzycznej. No i tak się zaczęła nasza znajomość.

Dziś chciałabym się podzielić z Wami moim weekendowym obiadem.

Makaron ze szpinakiem, fetą i suszonymi pomidorami


Co potrzebne? (wszystko robiłam na oko, proporcje składników można modyfikować w zależności od upodobań)
- makaron - taki jaki lubisz, polecam makaron z pszenicy durum
- szpinak - akurat ja użyłam mrożonego, rozdrobnionego, ale świeży jak najbardziej się też nadaje
- feta - pół kostki (tej tradycyjnej, którą możesz dostać w każdym sklepie)
- czosnek - 3 ząbki
- śmietana - 18% tak ze dwie łyżki
- suszone pomidory - tak z 6-7 plasterków
- 1-2 łyżki oliwy z oliwek

Jak zrobić?
1. Ugotuj makaron al dente.
2. Rozgrzej na patelni oliwę z oliwek, wrzuć na nią szpinak (jeśli używasz tak jak ja mrożonego, wyłóż go wcześniej - np. na noc - z lodówki do rozmrożenia i odciśnij z niego wodę). Blanszuj go przez 2-3 minuty. Dodaj przeciśnięty przez praskę czosnek, śmietanę, pokruszoną fetę. Wymieszaj. Następnie dodaj pokrojone na kawałki suszone pomidory. Wymieszaj. Po kilku minutach dodaj sól i pierz.
Uwaga! Pamiętaj, że feta jest słona, więc czasami nie potrzeba solić. Oczywiście wszystko zależy od upodobań podniebienia.
3. Sos powinien być aksamitny i gęsty.
4. Ugotowany al dente makaron odcedź, a następnie dodaj do sosu i dokładnie wymieszaj.
5. Wykładaj na talerz. I wcinaj :)

Smacznego :)


Share Week 2014

Share Week to inicjatywa, którą zaproponował Andrzej Tucholski - autor bloga jestKultura.
Pomysł Andrzeja polega na polecaniu sobie nawzajem ulubionych blogów, które chętnie odwiedzamy, czytamy, komentujemy. Moim zdaniem to świetny pomysł na poznanie nowych blogów i blogerów, a także na reklamę siebie ;)

Zasady można znaleźć TU.

Jako (wciąż moim zdaniem) początkująca blogerka, która nie udziela się  na swoim blogu regularnie, ale od czasu do czasu rzuci okiem na to, co się dzieje u kolegów po fachu, chciałabym wskazać blogi, które czytam najczęściej.

Wittamina.pl - lifestylowy blog Arleny Witt, która urzeka mnie tekstami dotyczącymi problemów językowych Polaków, komentarzami o problemach życia codziennego no i zamieszcza kapitalne tweety, z których zawsze mam polewkę.

simplicite.pl - blog Kasi, mojej koleżanki z czasów liceum. Szczególnie polecam notki o dizajnie i wpisy piątkowo-sobotnie, które zawierają mnóstwo ciekawych linków. O podróżach (których jej trochę zazdroszczę) to już nie wspomnę.

jestKultura.pl - nie może zabraknąć bloga Andrzeja, pomysłodawcy tej inicjatywy. Andrzej to już stary wyjadacz. Świetnie odnajduje się w cyberprzestrzeni. Mnóstwo ciekawych tematów ze świata kultury (książka, film, muzyka), techniki i ogólnie pojętego lajfstajlu. Sporo można się tu nauczyć.

kwestiasmaku.com - jest to pierwszy blog, do którego sięgam w poszukiwaniu inspiracji kulinarnych. Jeszcze mi się nie zdarzyło, by jedzonko przygotowane wg przepisu z tego bloga było niesmaczne. Do tego piękne zdjęcia i dizajn potrwa. A blogerka jest bardzo otwarta i chętnie służy radą. Bardzo polecam.

kominek.es - tego Pana nie trzeba nikomu przedstawiać.

Ok, powiedzmy, że tyle wystarczy. 


27 lutego 2014

pączek, pączusiek, pączunio :)

No to proszę się przyznać kto ile pączków dziś zjadł.

Za mną 3 pączki i mówię: STOP!

Jak zwykle dieta legła w gruzach... No cóż... trudno...

A jeśli ktoś nie chce, by mu szło w brzuch (mężczyźni) albo w biodra (kobiety), to zapraszam do zakupu pączka i wysłania go do Afryki. Na tej stronie można kupić e-pączka i wpłacić kilka złotych na odbudowę kilku wiosek w Republice Środkowoafrykańskiej, która w tym roku była napastowana, niszczona przez Selekę.

Więcej informacji można znaleźć tu Pączek dla Afryki.

23 lutego 2014

Cyberżycie

Cyber... przedrostek XXI wieku...

Wstaję, włączam komputer. Sprawdzam pogodę, pocztę, fejsa.
W pracy odpalam komputer i wiem, że nie rozstanę się z nim przez najbliższe osiem godzin.
W tak zwanym między czasie sprawdzam co mogę ugotować na obiad, jaki fason spódnic będzie najbardziej modny tej wiosny, słucham muzyki z jutuba, gadam z ludźmi przez czat na fejsie.
Wracam do domu z pracy, odpalam komputer. Posiłkując się przepisem znalezionym w sieci przygotowuję obiad. Kupuję przez Internet tę superancką spódnicę koloru kobaltowego (wg blogów modowych, kobalt będzie najmodniejszym kolorem tej wiosny), w tle leci muzyka z komputera. Nie może się obyć bez odpalonego fejsa i ciągłego pykania powiadamiacza, że właśnie ktoś do mnie napisał na czacie.

Nasze życie toczy się w cyberprzestrzeni.

A przecież jeszcze 20 lat temu było zupełnie inaczej...
Fakt, że byłam wtedy dzieckiem, więc mam inny punkt odniesienia. Żeby pobawić się z kolegami i koleżankami wychodziło się na podwórko. Jak chcieliśmy się bawić w wojnę, to po prostu się skrzykiwaliśmy, chowaliśmy się za hałdami nawiezionej gliny, udając że to nasze okopy, rzucaliśmy się tą gliną, wrzeszczeliśmy na całe podwórko, jak udało się zdobyć i wykraść jakiś cenny gadżet z okopów wroga... A dziś? Dzieci umawiają się w Sieci i grają w strzelanki.

Jak się chciało pogadać, to umawialiśmy się na żywo u którejś z przyjaciółek i odprowadzałyśmy się po kilkanaście razy, bo zawsze było coś ciekawego do obgadania. Nie mogłyśmy się rozstać. A dziś? czat, komunikator...

Jak mama nie wiedziała co ugotować, to brała "Kuchnię polską" i przeglądała przepisy w książce kucharskiej. Takiej prawdziwej, z kartkami...

Jak się chciało kupić spódnicę, to się robiło maraton po sklepach i przymierzało 50 sztuk w poszukiwaniu tej jednej jedynej. Dziś wystarczy kliknąć kilka razy, by spódnicę przysłano nam do domu. Jak nam się nie spodoba, mamy ileś tam dni, by ją odesłać.

No i ok, postęp cywilizacyjny jest super i w ogóle. Dzięki temu, że ktoś kiedyś wymyślił komputer, Internet, bloga, mogę Wam teraz te wypociny zwojów mózgowych przekazać. Nie mam nic przeciwko postępowi, niech sobie jest.
Ale mimo wszystko czasem mi się tęskni do tych lat bez wszech ogarniającego cyber wszystkiego. Do listów przynoszonych przez listonosza. Zamiast czata wolałabym spotkania z przyjaciółmi u kogoś w domu przy grach planszowych i muzyce puszczonej z wieży/magnetofonu/adaptera.
Pamiętam, że w czasach mojego dzieciństwa częściej jeździliśmy z wizytą do wujków i cioć. Teraz oni wolą się komunikować ze sobą przez telefon.

Przydałoby się nam więcej życia w realu, zamiast on line...  Oj przydałoby... Może uczynić takie małe postanowienie by zamiast cyber- było więcej real? Próbować nie zaszkodzi.

Spokojnej niedzieli :)

22 lutego 2014

Doba jest za krótka!!!! Ratunku!

To był bardzo pracowity tydzień.

Pierwszy od początku do końca samodzielnie prowadzony przetarg trwa. W związku z czym zasypywana jestem mailami z drukarni, od redaktorów, grafików i przede wszystkim autorów, którzy nie mogą się doczekać, kiedy ich książka się ukaże.
Do tego moje drobne korekty i ślęczenie po nocach nad tekstami.
Do tego poszukiwania odpowiedniego stroju na uroczystość w pracy. Generalnie to kobietą jestem rasową. Jak zwykle nie mam się w co ubrać. Jak zwykle w niczym nie wyglądam na tyle, by się sobie podobać. Jak zwykle w sklepach nie ma tego, co sobie wymyśliłam... Masakra - trzy dni spędziłam na wycieczkach po galeriach w poszukiwaniu TEGO ODPOWIEDNIEGO stroju. Bo prezencja przecież musi być :D Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Przekonałam się, że tzw. biznes stajl też może być wygodny i nie musi być wcale drętwy.

Do tego dochodzą próby i koncerty (no dobra - koncert, jeden, na razie... ale kalendarz wypełniony przeróżnymi terminami już do połowy czerwca).

Poza tym włączyłam się w działalność charytatywną, więc to też mi trochę czasu zabiera.

Ale spoko, jakoś daję radę. Już niedługo będzie więcej wpisów :) Pozdrawiam!
 



11 lutego 2014

Anty-walentynki

Zerkam na inne blogi i na większości z nich prym wiodą wpisy zahaczające o temat walentynek. Dowiedzieć się można co kupić ukochanemu/ukochanej, co podać do jedzenia, jaki romantyczny film obejrzeć, jak wyznać miłość w szczególny sposób itp. 

BLA BLA BLA 

Na tym blogu walentynek nie będzie, bo:


1. to nie jest polskie święto - niedługo może będziemy jeszcze obchodzić Święto Dziękczynienia, co?

2. św. Walenty wsławił się bardziej tym, że uzdrowił z epilepsji chłopca, w wyniku czego, rodzina tego chłopca przyjęła wiarę chrześcijańską

3. dla zakochanych dzień wyznawania sobie miłości powinien być obchodzony codziennie, a jakiegoś 14 lutego...

Ot. Tyle komentarza. 


Zawiedzionych brakiem różowych serduszek, zdjęć czule obejmujących się par i przytulających się zwierzątek - serdecznie pozdrawiam :)

8 lutego 2014

Deszcz szczęścia :)

Następnym razem kiedy będziemy narzekać na deszcz warto sobie przypomnieć ten filmik. 
To dziecko prawdopodobnie pierwszy raz w życiu ma do czynienia z deszczem. Reakcja dziewczynki jest rozbrajająca :)

Kiedy byliśmy mali, łatwiej przychodziło nam cieszyć się z takich małych rzeczy.
Któż z Was nie biegał bosymi stopami po kałużach po burzy? 

Pielęgnujmy w sobie radość dziecka. Chociaż trochę...


7 lutego 2014

Naleśniki czekoladowe, czyli jak skutecznie pożegnać się z marzeniami o figurze miss świata :D

Najpierw zbierzmy fakty.

1. Jest zima. FAKT.
2. W okresie zimowym jest zimno. FAKT.
3. Skoro jest zimno, nasz organizm próbuje sobie jakoś z tym radzić. FAKT.
4. Radzi sobie w ten sposób, że magazynuje tłuszcz. FAKT.
5. Musi ten tłuszcz skądś brać, więc większość z nas odczuwa  w tym czasie większy głód. FAKT. 

Takie są fakty.

Nie jestem nikim niezwykłym, więc ostatni punkt jak najbardziej odnosi się do mnie. Noworoczne postanowienie o regularnym ruchu odpłynęło w siną dal. Głównie z powodu różnych chorobowych dolegliwości, które mię nawiedzały w ostatnich tygodniach, a przez które nie mogłam sobie poradzić z jakąkolwiek aktywnością fizyczną... 

Nie kupuję słodyczy, ale od czasu do czasu bierze mnie tzw. ochota... Chodzę po mieszkaniu, szukam, przewalam czeluści szafek z nadzieją, że na pewno znajdę coś słodkiego... Musiałam to chyba przed sobą gdzieś głęboko ukryć, bo nie znalazłam. Druga opcja: wszystkie zdobyczne słodycze świąteczne już zjadłam... 

No więc chodzę, paczę, szukam. Nic.
A że ochota była wielka to i rozwiązanie się znalazło.

Oto one:

Naleśniki czekoladowe (najprostsze na świecie)

2 jajka
0,5 l mleka 3,2% (a co tam, niech będzie tłuste)
200 g mąki pszennej 
2 łyżki kakao (w przepisie była jedna, no ale ja przecież byłam w nagłej potrzebie, więc dałam więcej... hm... to mogły być nawet 2,5 łyżki...)
1 łyżka cukru waniliowego*
szczypta soli (świetnie podbija smak kakao)
3-4 łyżki oleju rzepakowego

Wszystkie składniki ciasta dokładnie miksujemy. Potem odstawiamy na około 30 minut, a następnie smażymy naleśniki.
Ot. Koniec.
Gotowe naleśniki można podawać na wiele sposobów. Ja sobie zafundowałam z serkiem homogenizowanym. Polecam podawać je też z owocami. A i same samiuteńkie smakują wyśmienicie.

Zdjęcia nie zamieszczę, bo nie zdążyłam pstryknąć. Może następnym razem się uda.

Potrzeba pożarcia czegoś słodkiego została zaspokojona. Uszczęśliwiłam siebie, w myśl zasady, że powinniśmy o siebie dbać i robić sobie też niespodzianki. Fakt, że potem psioczyłam jak zobaczyłam wartość, na której zatrzymała się moja waga łazienkowa (to na pewno wina starych baterii). Cóż... może zima nie jest po prostu odpowiednim miesiącem na jakieś drastyczne ćwiczenia fizyczne... :)

Smacznego :)


*cukier waniliowy najlepiej zrobić samemu; wystarczy 0,5 kg cukru i laska wanilii. Z laski wydłubujemy te czarne nasionka i wrzucamy do cukru. To co nam zostało kroimy na małe kawałeczki i też wrzucamy do cukru. Zamykamy w szczelnym słoiku i już po tygodniu mamy cukier waniliowy własnej produkcji, a nie jakąś podróbę ze sklepu.

5 lutego 2014

Modern Talking na chandrę!

Lata osiemdziesiąte to lata mojego dzieciństwa. Najlepsze lata jakie można sobie wyobrazić. Dużo można by o tym opowiadać... To temat-rzeka.

Akurat tak się składa, że dziś mam trochę leniwy dzień w pracy... A że wszyscy moi współpracownicy z pokoju są w podobnym wieku do mnie, mamy wspólne tematy. Dziś wypłynął (po raz kolejny) temat muzyki i tego fantastycznego zespołu, którego nazwa widnieje w tytule posta.

Dziś na warsztat bierzemy utwór "You can win if you want". Chłopaki z Modern Talkinng jak zwykle powodują wzrost pozytywnych uczuć do świata. Rozpatrywana przez nas piosenka, to utwór z mottem: You can win if you want, if you want you can win (tłum. możesz wygrać jeśli chcesz, jeśli chcesz możesz wygrać).

Teledysk powalający. Pan Brunet pokazuje nam jaka jest prawidłowa pozycja prawej ręki na klawiaturze fortepianu (gra na Steinwayu!!!), do tego jawi nam się jako multi(?)instrumentalista, bo oprócz fortepianu gra jeszcze na kibordo-gitarze. Pan Blondyn jak zwykle zaraża swoim optymizmem i radosnym tańcem. Patrząc na niego, rzeczywiście można odnieść wrażenie że "Jeśli chcesz, możesz wygrać".

Z tym przesłaniem i piosenką zostawiam Was, życząc dobrego dnia!

29 stycznia 2014

Jak czytać więcej?

Czytam od dziecka. Od 4. roku życia. Uwielbiam czytać. Przeczytałam 80% książek, zgromadzonych przez rodziców w naszej domowej biblioteczce. Ominęłam jedynie książki typu: Jak samemu naprawić fiata 125p, czy Robótki ręczne i haft richelieu.
Być może polonistyka była mi pisana, jednak na studiach nie udało mi się przeczytać wszystkich lektur widniejących na liście egzaminacyjnej. Było tego już za dużo. Przy nauce w dwóch szkołach nie na wszystko starczało czasu no i czasem trzeba było ściemniać na egzaminie na temat książek, których się wcale nie przeczytało... Przeważnie wychodziłam z tego obronną ręką i udawało się zaliczyć egzamin z oceną zadowalającą i mnie i wykładowcę.
Dziś czytam przeważnie to, na co mam ochotę. Piszę "przeważnie" - bo zdarza mi się czytać też pozycje, które niekoniecznie mnie interesują (np. o balecie)... No ale cóż... Taką mam pracę i tyle. 

Nie wyobrażam sobie życia bez książki. Dlatego wciąż coś tam czytam. A dzisiejsze cuda techniki wspaniale ułatwiają nam to zadanie. 
Jakiś czas temu zainwestowałam w czytnik e-booków Kindle. I muszę przyznać, że jestem zachwycona i śmiało mogę powiedzieć, że to najlepsza inwestycja roku 2013 :) Dzięki temu w niewielkim urządzeniu (niewielkie, bo jego wielkość mniejsza jest niż kartka zwykłego zeszytu) mam przy sobie zawsze coś do czytania. Waży niewiele - raptem 170g - więc jest wybawieniem dla moich pleców i ramion. Do tej pory często rezygnowałam z wożenia ze sobą książek w małej damskiej torebce, bo albo wypełniały sobą całą jej przestrzeń, albo razem z innymi rzeczami ważyły tyle, że prawy biceps mam większy od lewego. Do tego ta troska o to, by się broń Boże nie zagięły rogi... Ech, wykańczające... Z Kindlem nie mam takiego problemu i mogę ze sobą wozić całą bibliotekę :D 
Przyznać muszę, że dzięki czytnikowi tylko w tym roku przeczytałam już 6 książek. Więc generalnie średnią krajową mam już zaliczoną! :)

Czytniki e-booków mają swoich przeciwników i zwolenników. O plusach i minusach książek elektronicznych można napisać obecnie całą książkę (albo e-booka). 
Oczywiście wierna jestem także książkom tradycyjnym, papierowym. Nic nie zastąpi dotyku papieru, jego faktury, zapachu druku. Poza tym przecież na co dzień pracuję właśnie z książką papierową i nic nie zapowiada tego, byśmy miały się rozstać.

Może odpowiedź na pytanie postawione w tytule brzmi właśnie: kupić sobie czytnik? Oczywiście, każdy ma swój sposób. Faktem niepodważalnym jest to, że czytać trzeba, by ubogacać swoje wnętrze, pobyć trochę ze sobą, a także dostarczyć sobie trochę rozrywki. Czytaj więc (nie tylko dziecku) przynajmniej 20 minut dziennie!

Co powiecie na to, aby regularnie ukazywały się na stronie subiektywne recenzje książek, które aktualnie czytam? Przy okazji można się powymieniać opiniami o książce, albo zainteresować danym zagadnieniem.



27 stycznia 2014

Zimno, ale jednak ciepło

Zimno...
Subiektywna odczuwalna temperatura to jakieś -1000 st. Celsjusza.
Ręce przy redakcji tego tekstu normalnie mam skostniałe. A do tego przewiało mi szyję i boli to jak nie wiem co... Wczoraj pół dnia przesiedziałam, grzejąc szyję i ramię suszarką do włosów (no trzeba jakoś kombinować, jak się nie ma innych możliwości).

Mimo to dobry humor mnie nie opuszcza i sama jestem zdziwiona skąd mi się to bierze. Bo przecie i zima (której szczerze nie cierpię), i choroba (ból taki, że najgorszemu wrogowi nie życzę, to już chyba zapalenie nerwu...), i do tego problemy dnia codziennego, czyt. brak własnego kąta i własnego faceta, który przytuli, pogłaszcze i pocieszy, a jednak banan mi z twarzy nie schodzi. Przez to mój wizerunek wiecznej pesymistki legnie w gruzach... :-P

Generalnie, choć sama nie wiem co może być przyczyną tego nastawienia do świata, życzę Wam tego samego. Uśmiechajcie się do siebie, pomagajcie ludziom biedniejszym, schorowanym i słabszym od Was, a świat stanie się piękniejszy.


23 stycznia 2014

Fundacja Kasisi

Jestem, choć ostatnio mało bywam na blogu. Tak wyszło, że zajmują mnie inne rzeczy.
Codziennie jestem w Afryce, by ładować akumulatory. No dobra, to taka metafora, przenośnia... Codziennie, za pośrednictwem Internetu, jestem na fanpejdżu Fundacji Kasisi. To fundacja założona przez Szymona Hołownię, która pomaga chorym, samotnym dzieciom z Zambii.
Za mało miejsca jest na tym blogu, bym opowiedziała Wam czym ta fundacja się zajmuje, więc podsyłam linka do strony: Fundacja Kasisi http://www.fundacjakasisi.pl/.

Poza tym sporo pracy, wizyt u znajomych, prób i czasu już nie staje, by tu zaglądać regularnie.

Ale wiecie co? Świat jest piękny :) A szklanka do połowy pełna.

Życzę Wam ciepła i radości i do następnego razu.

16 stycznia 2014

Jesteś dla mnie kimś ważnym.


Pewnego dnia nauczycielka poprosiła swoich uczniów, by wypisali na kartce imiona wszystkich kolegów z klasy, zostawiając przy tym trochę miejsca obok nich. Potem powiedziała do uczniów, by się zastanowili nad najmilszą rzeczą, którą mogliby powiedzieć o każdym ze swoich kolegów i napisali to obok ich imion. Trwało to całą godzinę, zanim wszyscy skończyli, i przed opuszczeniem klasy oddali swoje kartki nauczycielce. W weekend nauczycielka napisała każde nazwisko na kartce i obok niego listę miłych rzeczy przypisanych mu przez kolegów ... W poniedziałek każdemu z uczniów oddała jego lub jej listę. Już po krótkiej chwili wszyscy się uśmiechali. "Rzeczywiście?", było słychać szepty, "Nawet nie wiedziałem, że dla kogoś coś znaczę!" i "Nie wiedziałem, że inni mnie tak lubią", brzmiały komentarze. Nikt potem nie wspominał już o tych listach.
Nauczycielka nie wiedziała, czy uczniowie dyskutowali o nich ze sobą lub z rodzicami, ale to nie było istotne. Ćwiczenie wypełniło swoje zadanie. Uczniowie byli zadowoleni z siebie i z innych.

Kilka lat później jeden z uczniów zmarł i nauczycielka poszła na jego pogrzeb.
Kościół był pełen przyjaciół. Jeden po drugim z tych, którzy kochali lub znali młodego człowieka, przechodzili obok trumny i oddawali ostatnią cześć. Nauczycielka podeszła jako ostatnia i modliła się przy trumnie. Kiedy tam stała, ktoś z niosących trumnę powiedział do niej: "Czy była pani nauczycielką matematyki Marka?" Skinęła: "Tak". Ten powiedział: "Mark bardzo często mówił o pani."

Po pogrzebie większość szkolnych kolegów Marka zebrało się razem. Byli tam również jego rodzice i wyraźnie czekali na to, by porozmawiać z nauczycielką. "Chcemy pani coś pokazać", powiedział ojciec i wyciągnął portfel z kieszeni.
"Znaleziono to, kiedy zginął Mark. Sądziliśmy, że pani to rozpozna".
Wyjął z portfela zniszczoną kartkę, która najwyraźniej sklejona, była wielokrotnie składana i rozkładana.
Nauczycielka wiedziała, nie patrząc, że była to ta kartka, na której były miłe rzeczy, jakie koledzy napisali o Marku. "Chcieliśmy pani bardzo podziękować za to, że pani to zrobiła", powiedziała matka
Marka, "Jak pani widzi, Mark bardzo to cenił". 

Wszyscy dawni uczniowie zebrali się wokół nauczycielki. Charlie uśmiechnął się i powiedział: "Ja też mam jeszcze moją listę. Jest w górnej szufladzie mojego biurka". Żona Hinza powiedziała: "Hinz poprosił mnie, żebym wkleiła listę do naszego ślubnego albumu". "Ja też ciągle mam swoją", powiedziała Monika, "jest w moim dzienniku". Potem Irena, inna uczennica, sięgnęła to swojego terminarza i pokazała wszystkim swoją porwaną i postrzępioną listę: "Zawsze noszę ją przy sobie" powiedziała i dodała: "Sądzę, że wszyscy zachowaliśmy nasze listy".

Nauczycielka była tak wzruszona, że musiała usiąść i zaczęła płakać. Płakała nad Markiem i nad wszystkimi kolegami, którzy go nigdy już nie zobaczą.

Żyjąc z bliźnimi, często zapominamy, że każde życie kiedyś się kończy i że nie wiemy, kiedy ten dzień nadejdzie. Dlatego należy mówić ludziom, których się kocha, że są szczególni i ważni.
Powiedz im to, zanim będzie za późno. Jeśli tego nie uczynisz, stracisz cudowną okazję do zrobienia czegoś miłego i pięknego. Pomyśl, zbierasz to, co siejesz. To co wniesiemy do życia innych, wróci do naszego życia. Ten dzień będzie szczęśliwy i wyjątkowy dokładnie tak, jak ty!


znalezione w Internecie

11 stycznia 2014

szczęście w słoiku :)

Większość z nas pod koniec roku czyni coś na kształt rachunku sumienia. Podsumowuje sobie wszystkie dobre i złe chwile, wydarzenia, porażki i sukcesy. Większość z tej większości ma jednak tendencję do pamiętania raczej wydarzeń przykrych, porażek, smutków, złości i niepowodzeń. Dla tych osób mam propozycję.

Co będziesz potrzebować?

1. duży słój - najlepiej taki 1,5-2,0 l. 

2. karteczki
3. systematyczność

Zadanie polega na tym, by każdego dnia (ewentualnie raz na 2-3 dni) na karteczce opisać krótko miłe wydarzenie, które nas spotkało, coś co nam się udało, uwiecznić na niej pozytywną emocję. Karteczkę taką należy wrzucić do słoja. 

Słój otwieramy pod koniec roku, mogą to być święta, może być sylwester i cieszymy się z dobrych chwil, które nas w ciągu mijającego roku spotkały. 
Zadanie to świetnie pokazuje, jak często pozytywne chwile i wspomnienia gubią się w problemach życia codziennego. 

Życzę Wam jak największej ilości karteczek z pozytywnymi emocjami!!!





9 stycznia 2014

22 sposoby, by uczynić rok 2014 lepszym :)

No i witamy się w Nowym Roku. Myślę, że większość z nas pod koniec roku, chcąc nie chcąc, zastanawia się jaki był, co było fajne, a co złe, co nam się udało, a co nie, nad czym chcemy pracować, co zmienić, w co inwestować itepe, itede.

Zawsze można coś poprawić. Zawsze można coś ulepszyć. Dobrze jest planować i dążyć do realizacji tych planów.

Poniżej bardzo subiektywna lista dwudziestu dwóch rad, które mogą uczynić nasze życie spokojniejszym, ale i bardziej energicznym.


1. Wysypiaj się. Jaaaasneee, powiesz. No tak, niby takie proste, a jednak czasem wręcz nieosiągalne. 4-5 godzin snu na dobę to nie jest dobre rozwiązanie. Nasz organizm będzie lepiej funkcjonował jeśli pośpimy 7 godzin.

2. Jedz śniadania przed wyjściem do pracy/szkoły/na uczelnię. Nie ma nic gorszego dla naszego organizmu niż działanie z rana na głodnego. Każda komórka naszego ciała woła jeeeeeeśśśśśśśśćććććć! Dbajmy o to, nasze ciało odwdzięczy się zdrowiem i lepszą wydajnością.

3. Zaplanuj sobie podróż. A nuż się uda? Niech to będzie podróż na miarę naszych możliwości finansowych. Można co miesiąc odkładać jakąś sumę do koperty, na konto, w skarpetę, doskonalić język, by móc się porozumieć z tubylcami z obcego kraju, zrobić listę miejsc, które chciałoby się podczas tej podróży zobaczyć, zarezerwować odpowiednio wcześniej bilety- będzie taniej.
Ja planuję w tym roku pojechać sobie w któryś długi weekend do Berlina. Przewodnik mam już kupiony, z niemieckim się osłuchuję i od czasu do czasu szprecham auf dojcz z Lubą na fejsie lub skajpie, witryny o Berlinie odłożone do katalogu ulubione. Jeszcze trochę, niech się tylko sprecyzują plany z zespołem, w którym śpiewam (mamy w planie nagranie dwóch płyt i ich promocję w tym roku) i będę szukać noclegu. Mam nadzieję, że wszystko się uda.

4. Czytaj! Czytaj przynajmniej 20 minut dziennie! I nie chodzi tu o czytanie portali internetowych z wiadomościami z kraju i ze świata. Nie! Weź do ręki książkę. Kawałek dobrej literatury i przenieś się w inny świat. Czytaj to co lubisz, ale staraj się też poszerzać horyzonty. Spróbuj przeczytać coś z gatunku, którego do tej pory nie miałeś/miałaś do czynienia. Dla mnie takim gatunkiem jest fantastyka. Na razie połykam klasykę fantastyki, czyli Tolkiena, ale kto wie, czy nie popłynę dalej.

5. Ćwicz 4-5 razy w tygodniu. Nie ma to jak porcja ruchu, a najlepiej jeszcze na świeżym powietrzu. Niech to będzie energiczny godzinny spacer, jogging albo jazda na rowerze. Idealnie jeśli masz psa, bo masz codziennie gwarantowane przebywanie na świeżym powietrzu. Poza tym jest przecież jeszcze tyle możliwości: siłownia, fitness, taniec, basen. Ważne aby zaszczepić w sobie systematyczność.
Dla mnie nie jest to łatwe, jestem z natury leniem. Ale nawet ja - leń - zasmakowałam czym są endorfiny wydzielające się i uszczęśliwiające nas podczas ćwiczeń fizycznych. No więc czas ruszyć tyłek i pozwolić im znów się uwolnić.

6. Skoro ćwiczenia to też i zdrowa dieta. Nie chodzi o dietę w rozumieniu "będę żyć na liściu sałaty, by schudnąć" tylko o szersze rozumienie diety, czyli wdrażanie zdrowego trybu odżywiania.

7. Bądź masterchefem w swojej kuchni. Im więcej samodzielnie przygotowanych posiłków, tym lepiej dla nas. Spożywanie gotowej, przetworzonej żywności jest niezdrowe. Lepiej ugotować samemu pomidorówkę, niż zjeść tę z torebki. Owszem, trzeba włożyć w gotowanie czas, no i cierpliwość (chyba że mamy wrodzony talent kulinarny i nigdy niczego nie przypaliliśmy, nie przesoliliśmy i nie spieprzyliśmy...), ale jest to też świetne zajęcie na to, by odpocząć np. od komputera.

8. Pij wodę! 2 litry dziennie niech będzie normą. Wiadomo, że picie wody jest zdrowe, wspomaga metabolizm, oczyszcza nasz organizm z toksyn.

9. Słuchaj dobrej muzyki. Tego nie muszę tłumaczyć :)

10. Śpiewaj! Śpiewanie jest fajne :) poza tym śpiewając, pobudzasz swoje ciało (płuca, przepona, mięśnie brzucha) do pracy, więc jest to też formą wysiłku fizycznego :D a kto śpiewa zawodowo doskonale wie, że śpiewanie bywa też ciężką pracą.

11. Graj w gry planszowe! To świetna forma rozrywki, a do tego sposób na spotkanie się ze znajomymi w realu, a nie wirtualnie na czacie fejsa.

12. Weź udział w zorganizowanym biegu. W każdym większym mieście przynajmniej kilka razy w roku organizowane są jakieś biegi. To świetna forma zabawy, a do tego spora dawka pożytecznego ruchu no i do tego na świeżym powietrzu. A do tego niesamowite przeżycie! I naprawdę nie trzeba być nie wiadomo jakim biegaczem. Dystanse są różne. Zacznij od biegów na 5 km, a może połkniesz bakcyla i za kilka lat wystartujesz w maratonie...
W zeszłym roku zaliczyłam dwa biegi na 5 km, dostałam dwa medale (spoko, spoko, medal należał się każdemu, kto dobiegł do mety) a cieszyłam się jak małe dziecko. Naprawdę warto. Pamiętaj, nie musisz być pierwsza/pierwszy na mecie.

13. Staraj się otaczać pozytywnymi ludźmi. Ucz się od nich pozytywnego postrzegania świata, uśmiechu.

14. Bądź wdzięcznym za wszystko co się dzieje w twoim życiu. Pamiętaj, że nawet w złych zdarzeniach można znaleźć coś dobrego.

15. Nie krytykuj. 

16. Nie trać czasu na pierdoły. Zamiast odświeżać co chwilę stronę/pocztę/fejsa idź na spacer, ugotuj coś, albo przeczytaj dobrą książkę.

17. Włączaj się w akcje charytatywne. 

18. Sprzątaj regularnie. Jeśli ktoś tak jak ja ma manię zbieractwa, to wie, jakie jest to męczące, kiedy zaczyna brakować przestrzeni. Przejrzyj książki, płyty - oddaj w ramach jakiejś akcji. Książki możesz oddać np. na oddział onkologiczny (chorzy unieruchomieni na kilka godzin przez chemioterapię na pewno się ucieszą). Przejrzyj ciuchy - możesz je oddać np. do schronisk dla bezdomnych - pamiętaj by oddawać tylko takie rzeczy, które są w dobrym stanie.

19. Nie staraj się być chodzącym ideałem. Jak mawiał Sokrates - errare humanum est...

20. .... ideałem być nie musisz, ale miej dziedzinę, w której inni będą uznawać Cię za specjalistę :) rozwijaj swoje talenty!

21. Zmieniaj to, co Ci się nie podoba. Po co się wkurzać, albo męczyć?

22. Uśmiechaj się jak najczęściej :) do wszystkich, do tej naburmuszonej pani w sklepie też :)

Jeśli macie jakieś pomysły, zachęcam do umieszczania ich w komentarzach.

8 stycznia 2014